اخبار

امیر نژادتیموری، جوان ۳۲ ساله‌ تبریزی است که از شش سال گذشته وارد حیطه خیاطی شده و پس از آشنایی با طرح ملی مشاغل خانگی، اقدام به کارآفرینی کرده است. وی با حضور در دفتر خبرگزاری ایسنا، منطقه آذربایجان شرقی، اظهار کرد: پدرم خیاط بود و بنده پیش زمینه‌ای از این حرفه داشتم و از شش سال پیش نیز از روی علاقه شروع به خیاطی کردم.

وی افزود: پس از آشنایی با طرح ملی مشاغل خانگی، به جهاددانشگاهی مراجعه کرده و پس از برگزاری انواع جلسات با کارآفرینان و پیشران‌های این طرح، هفت نفر از سوی جهاددانشگاهی معرفی شدند و ما با این تعداد کارگاه خیاطی خود را آغاز کردیم. البته با توجه به شیوع بیماری کرونا، خیاط‌ها در خانه مشغول به کار بوده و ما فقط مواد اولیه را تحویل آن‌ها داده ‌و سپس محصول را تحویل می‌گرفتیم.

نژادتیموری با بیان این‌که در زمان شیوع این بیماری، کسب و کارهای زیادی از آن متضرر شدند، گفت: ما نیز در دوران کرونا لطمه خوردیم و نتوانستیم فروشمان را به حد کافی برسانیم و حتی تعدادی از خیاطان، کار خود را رها کردند. با این حال پس از آغاز اشتغال خانگی، اندکی وضعیت را بهبود بخشیدیم.

وی در ادامه با گله مندی از ادارات مسئول جهت تخصیص وام به جوانان، افزود: مدارک لازم جهت دریافت تسهیلات در قالب این طرح ملی آماده شده و از سوی جهاددانشگاهی معرفی شدیم اما ادارات مسئول به خصوص اداره صنعت و اداره کار به جای برداشتن موانع،  سنگ اندازی می‌کنند.

وی در ادامه با اشاره به افزایش قیمت مواد اولیه در حیطه خیاطی، گفت: پارچه‌هابی را که پیش از دوران کرونا به قیمت متری ۲۵۰۰ تومان می‌خریدیم امروز مجبوریم ۹۰۰۰ تومان بپردازیم. و یا یک توپ نخی که قبلا ۵۰۰۰ تومان بود امروز حتی به ۲۰ هزار تومان رسیده است.

این کارآفرین جوان با بیان این‌که دلالان در دوران کرونا، بازار فروش ما را تحت شعاع قرار دادند، افزود: به دلیل ورود بیش از حد دلال‌ها به بازار، ما نتوانستیم در این دوران فروش چندان مستقیمی داشته باشیم اما با کمک جهاددانشگاهی و در قالب طرح ملی مشاغل خانگی، شبکه سازی بین پیشران‌ها انجام گرفته و به عرصه فروش‌ مجازی نیز روی آوردیم.

وی خاطرنشان کرد: من قبلا یک کارگاه کوچک خیاطی در شهر سهند داشتم اما امروز توانستم با آشنایی هر چه بیشتر با سایر خیاطان در نقاط مختلف استان ارتباط برقرار کرده و نسبت به این حوزه آگاهی بیشتری کسب کنم.

وی ادامه داد: ما در حیطه دوخت البسه کارخانه‌ها و بیمارستانی فعالیت می‌کنیم اما مجبور هستیم تا جهت بسته بندی، اتو و ضدعفونی البسه‌ها در بیرون از کارگاه هزینه کنیم، از این رو اگر حمایت‌های مالی از ما بگیرد، می‌توانیم اشتغال خود را گسترش داده و با جذب هرچه بیشتر نیروهای انسانی، در مسیر خودکفایی در دوخت البسه‌های مختلف گام برداریم.